3 jaar na onze eerste Texas bestemming, reizen we in 2010 voor de tweede maal af richting Amerika. Dit maal met mijn ouders. We doen maar liefst 3 staten aan: Colorado, New Mexico en Texas.
Een reisverslag van mijn moeder: Dinsdag 31 augustus De vlucht met United Airlines verloopt redelijk voorspoedig. De Airport Security is overal luid en duidelijk aanwezig en commandeert als ware het de US Army. we worden uitgebreid gefouilleerd en gescand en onze vingerafdrukken gaan het amerikaanse archief in.
Woensdag 1 september
Om 6.30u zitten we al aan het continental breakfast tussen tussen amerikaanse pensionado's en Oostenrijkse truckers. Redelijk fit na ons Sleep Inn-nachtje gaan we op weg naar Woodland Park.
Aan de route ligt het Garden of Gods park. Een goede reden
om het park met een bezoek te vereren. Prachtige rode rotsformaties verleiden je tot eindeloos fotograferen. we nemen er uitgebreid de tijd voor. Op het terras van het visitorscenter genieten we van het uitzicht op de 'kissing camels'. In Woodland Park halen we de sleutel op van Fisher's dream. We voelen ons meteen thuis in de prachtig ingerichte lodge. we inspecteren natuurlijk de decadente hot tub en Nick strooit oud brood voor de reeds vele gesignaleerde chipmunks en squirrels. Bij het lezen van de huisregels komen we er tot onze schrik achter dat de black bear een regelmatige bezoeker is rond de lodge. Het is dan ook ten strengste verboden om eten of afval te laten slingeren. Bij het na-het-eten-wandelingetje zijn we dan ook extra op onze hoede. we spotten een Mule deer, tientallen squirrels en talloze (vreemde) vogels.
Donderdag 2 september Het acclimatiseren gaat moeizaam. Om 21.00u in ons bedje en om 5.00u al weer present. Om 7.30u rijden richting Pikes Peak highway. Het is een prachtige dag, een helderblauwe lucht en de bomen weerspiegelen in de meren. Het is een spectaculaire weg met vele prachtige uitzichten. Om de haverklap stoppen we om even een stukje trail te lopen. Zo ontmoeten we een fisherman. "Hi guys, how are you today?" "Fine, thank you. How are you?" Hij informeert wat we komen doen, wijzend op onze camera's en verrekijker. "Today I also brought my camera, because there is a black bear hanging around in this area. In the morning he sometimes comes to the shores to drink. I didn't see him this morning."........Wauw, adrenalinestootje! Als we die toch eens zouden zien......Nou ja, van een afstandje dan...
We vervolgen onze mooie route. Langs de weg informatieborden over elk, big horn sheep,
bobcats en mountainlions. We spotten ons suf maar helaas. Misschien zijn onze verwachtingen op dag 2 te hoog gespannen? We arriveren op de 4000m hoog gelegen top. Het is een frisse ervaring. Koud en je waait er bijna uit je broek. Het spectaculaire uitzicht wordt veelvuldig vast gelegd.
.
Enigszins licht in het hoofd vanwege de hoogte, besluiten we snel terug te gaan. Tijdens de afdaling stoppen we bij een mooi punt. De berg is bezaaid met rotsblokken en we klimmen er een eindje omhoog. En dan, plotseling, wauw, bergmarmotten! De koddige beesten lijken verstoppertje te spelen tussen de rotsblokken. Ze tuimelen acrobatisch over elkaar. Het is een grappig gezicht. Voldaan door deze aangename verrassing, rijden we de schitterende Pikes Peak Highway weer naar beneden. In Manitou Springs stoppen we om een hapje te eten. We vinden een 'Dutch Kitchen'. Een typisch AMERIKAANSE tent met een IERSE eigenaar. De man beveelt ons met de nodige humor de met prijzen bekroonde home-made pies aan. It tastes great! So greatd at we 's avonds maar een eitje bakken, in plaats van te BBQen. Maar....pas na dat we even aangenaam verpozen in de bubbelende hot tub. Wauw, wat een leven!! Het berenverhaal blijft ons achtervolgen: Pierre meent in de bossen achter de lodge een zwart, wollig dier te zien. "Best groot hoor". Een berenjong? Als twee helden gaan de mannen op onderzoek uit, gadegeslagen door de dames......veilig op het terras. Onverrichterzake komen ze terug.
Vrijdag 3 september Voor de eerste keer bakken we bagels in de oven. Lekker met cream cheese en jam. Gezamenlijk overleggen we wat te doen vandaag. Cripple Creek? Caves of the Wind? Naar het dichtbij gelegen Mueller State Park? We kiezen voor het laatste. Dat blijkt een goede keus. We lopen eerst een korte 'kids trail'. Op deze route allerlei informatie over wildlife. De poep van de zwarte beer, elk en coyote vindt Iza het leukste. We steken een bruggetje over bij een vennetje. Duizenden schaatsenrijders krioelen in het water. We bezoeken het visitorscenter, waar allerlei opgezette dieren te zien zijn. In de nep boom ziet Pierre een zwart, wollig dier....een porcupine (stekelvarken)! Nou, inderdaad best groot hoor! Is het raadsel hiermee opgelost? Verderop in het State Park maken we nog twee flinke trails. Het zijn prachtige routes met een afwisselende, grillige natuur. We amuseren ons kostelijk met de overal opduikende chipmunks en squirrles en er zweeft een red-tailed hawk majestueus in de lucht. de fel-blauwe Stellar Jay en de grijze jays laten zich uitgebreid fotograferen.
Zaterdag 4 september Het stemt ons meer dan happy om in dit geweldige gebied te vertoeven. Vandaag rijden we de Golden Belt route naar Cripple Creek. De natuur is ook hier weer overweldigend. Een stukje geschiedenis van de goldrush pikken we al op via de informatieborden langs de weg. Het moet worden gezegd dat de amerikanen voor betreft het verstrekken van informatie van ons een dikke voldoende krijgen. In Cripple Creek gaan we een poging doen om goud te delven bij Molly Kathleen's Goldmine. pas als de tickets zijn gekocht, realiseer ik me dat we zo'n 300m onder de grond zullen zakken. Even wil ik me bedenken maar ik kan het ook niet verdragen om iets te missen. Dus verstand maar even op nul. Getooid met witte en gele helmen propt onze gids John ons in een klein, gammel liftje en stapt er zelf ook nog bij. Met zijn zessen dalen we af in de mijn. John loodst ons door de mijngangen en vertelt vol overgave over de erbarmelijke omstandigheden waarin de mijnwerkers verkeerden. De geschiedenis is zeer goed nagebootst. Het geeft een goed beeld van hoe de mijnwerkers moeseten zwoegen, maar ook met welke hulpmiddelen: van beitels, boren en dynamiet tot kaarsjes en carbietlampen. Het gaat te ver om alle details te vermelden maar Nick vertaald het als volgt: "Als ik nog eens een baaldag heb op mijn werk, zal ik aan deze mijnwerkers terug denken." Ongeschonden en zeer onder de indruk keren we terug in het daglicht. Tot op de dag van vandaag delft men nog goud in de mijnen in de omgeving. We zien kolossale vrachtwagens af en aan rijden op gigantische bergen grit. We kijken nog even rond in Cripple Creek town. Het bestaat voor 90% uit gokhallen en casino's. Met de blik op oneindig speelt men uren achereen op de gokautomaten.
Via het charmante Victor volgen we de scenic road terug. Een oplettende Pierre ziet iets bewegen in het weiland naast de weg. Tijd voor onderzoek. Hee, wat zijn dat nou? Tientallen nieuwsgierig beestjes rennen heen en weer, af en toe staan ze parmantig
op hun achterpootjes met hun kraaloogjes ons in de gaten te houden. Terwijl we ze fotograferen, stopt er een auto en een dame draait het raampje open: "What are you looking at?" Miranda, wijzend naar de beestjes: "At the marmots" "Ow, the prairiedogs!", verbetert de dame....het gaat goed met het spotten van het kleine spul, nu nog het grote werk.
Zondag 5 september Morgen is het Labor Day. De amerikanen hebben een lang weekend vrij. Vandaag willen we nog een keer terug naar de Garden of the Gods
om de 'Big Horn Sheep Trail' te lopen. Het is druk op de weg, bovendien de warmste dag tot nu toe. Hoewel we vroeg in het park zijn, is het toch al redelijk druk. Op onze trail is het echter rustig. Af en toe een jogger en een geitenwollensokken figuur die plotseling uit het gras opduikt. De man fotografeert en bestudeert bloemen om ze vervolgens in een boekje te noteren
.
.Helaas komen we geen enkel sheep tegen.Misschien vanwege de warmte? Als ik schaap was, ging ik in de schaduw liggen. Als we terug keren op de parkeerplaats, is het één grote mensenmassa. Bussen met Aziaten en recreërende amerikanen die met de kids op de rotsen klimme. Snel wegwezen hier. Vanmiddag heerlijk met een wijntje op het Fisher's Dream terras en voor de laatste keer in de tub. vanavond inpakken en morgen op zoek naar nieuwe avonturen. We zijn zeer benieuwd naar riverfront Retreat in Dixon.
Maandag 6 september Nick fotografeert voor de laatste keer vogeltjes rond Fisher's Dream en dan....op naar New Mexico. Helaas komen we vandaag onderweg het nodige platgereden wildlife tegen. Een jonge, zwarte beer, coyote, stekelvarken, stinkdier en een havik. Met een omweg willen we naar Dixon rijden, om zodoende de Great Sanddunes te bezoeken. Vlak bij de ingang van het park, steken er zowaar een aantal mule deer op hun gemak de weg over. Ook hier weer een bijzonder interessant bezoekerscentrum. We kijken er uitgebreid rond om het een en ander te weten te komen over de flora en fauna van dit gebied. Heel apart zoals tussen de bergen een soort sahara is ontstaan. We lopen een stukje de zandbergen op. Op allerlei manieren komen de mensen naar beneden: op sleetjes, sandboards of gewoon op hun gat. Na een korte picknick vervolgen we onze weg. We rijden langs de Rio Grande. Op sommige stukken stroomt hij door een diep uitgesleten gorge, dan weer meandert hij door de groene heuvels. De cabin in Dixon is snel gevonden. Hij ligt zeer fraai midden tussen de bergen aan een riviertje. We kunnen verpozen op een terras dat direct aan dat riviertje ligt. De BBQ staat klaar.
Dinsdag 7 september We zijn er allemaal voor in om de Rio Grande nader te verkennen. Even buiten Taos, spant de Rio Grande Bridge zicht over een immensse gorge. We wandelen eerst een stukje door het met vulkanisch gesteente bezaaide landschap. Spannend om steeds weer een ander uitzicht te ontdekken. De wolken, schaduwen en het in de diepte wild stromende water zorgen voor een bijzonder schouwspel. Nick hangt vandaag de held uit. Hij keert steeds grote stenen om, om te kijken wat er onder zit. Gelukkig blijft het bij een dikke, vette, zwarte kever. Hij deinst er vervolgens niet voor terug om met een stokje te porren in een holletje met een web ervoor. "Misschien zit er wel een tarantula in." Bbbbrrrrrrrrr..........We lopen naar de bridge. Pierre is ons al voorgegaan en zwaait wild gebarend dat er iets te zien is. We zetten de pas erin en tot onze grote vreugde heeft Pierre een Big Horn Sheep ontdekt op de kliffen bij de bridge. Woohooo......Lucky we!! Ongelooflijk hoe zo'n beest zich op de steile klippen staande weet te houden. Even dreigt hij naar beneden te vallen. Na enige aarzeling neemt hij echter een enorme spong naar boven en klautert eenvoudig over de rotsen naar het vlakke gedeelte waar hij rustig gaat staan grazen.
Meer dan blij en tevreden doen we nog een rondje Taos Ski Valley in het mooie Carson State Forest met zijn kabbelende beekjes. Op de terugweg stoppen we een paar keer bij de Rio Grande in de hoop rivierotters tegen te komen, maar dat zou te veel van het goede zijn vandaag. We installeren ons met een wijntje op het terras en genieten van de kabbelende rivier. 's Avonds gaan helden Marijke en Nick nog even met de zaklantaarn een rondje rond de cabin en wauw...............die schitterende sterrenhemel!
Woensdag 8 september Santa Fé is een heel charmant stadje. Vele prachtige galeries waar we onze ogen uitkijken naar de mooie kunstwerken. Vooral in het oude centrum zijn erg leuke, kleine, knusse winkeltjes met kleurrijke snuisterijen en mooie sieraden. De kathedraal van Santa Fé heeft duidelijk Zuid-Amerikaanse invloeden. uiteraard bekijken we hem ook van binnen. Het zonlicht schijnt door de glas in lood ramen. Dat zorgt voo reen aparte sfeer. Ofschoon ze qua schoonheid niet voor elkaar onderdoen, gaan we neit over de hughway maar binnendoor naar Dixon. Donkere wolken pakken zich samen boven de Sangre de Cristo Mountains. De eerste regendruppels tikken op de voorruit. We spotten nog enkele kalkoengieren boven een dal en worden getrakteerd op een mooie, brede regenboog. Wat een fraaie dag.
Donderdag 9 september Het is bewolkt vanmorgen maar we laten onze plannen daardoor neit in de war schoppen. In onze cabin is de tafel inmiddels bezaaid met folders en informatie over de omgeving. In een van de folders wordt de Enchanted Circle beschreven. Dat lijkt ons een strak plan. Onze eerste stop is bij een slingerend beekje waarin enkele beverdammen zijn gebouwd. We blijven er lang rond hangen, maar helaas, de bevers laten zich niet zien. In een mooi gedeelte van het Carson Forest lopen we een korte trail. Nick spot eindelijk een slangetje. Een kleintje, maar toch.
Eagle's Nest Lake is de volgende hotspot. Het is het leefgebied van honderden prairie dogs. maar we zien tot onze verrassing ook tientallen witte pelikanen, een zwarte ibis en talloze roofvogels. Via een mooie route langs de Red River komen we bij Fawn Lakes. Een paradijsje voor met name 'Throut Fishers'. Iza vindt een stukje vislijn waarmee ze sneeuwwitje vast bindt en haar vervolgens laat zwemmen in de Red River.
De bonte spechten lijken bijna tam want op een halve meter afstand kun je ze fotograferen. De tweede slang is van een duidelijk forser formaat dan de eerste en zeker niet tam. Behendig kronkelt hij snel weg over de rivierkeien. In Taos gaan we een taartje kopen voor Iza want ze wordt morgen 5 jaar. Ze kiest een roze-oranje variant met een rood roosje erop. Diverse keren doet ze de koelkast open om er even naar te kijken. we versieren de cabin, pakken de kadootjes in en klaar.
Vrijdag 10 september "Happy birthday to you", zingen we voor Iza. Ze is blij met de kadootjes. We smullen op ons terras van het mierzoete, kleurige taartje. Nick gaat even naar Simon, onze verhurder die ook op het terrein woont, om de huur te betalen. Ze hebben een leuk gesprek over de prijsvergelijkingen van de benzine en de grond in Nederland. Nick informeert ook maar even waar we nu die black bear kunnen spotten. Simon is verbaast: "Black bear? Die zitten bijna ieder dag in mijn boomgaard om mijn appels te stelen! Er zit ook nog een moutain lion in een hol op de berg tegenover de andere lodge! Bijna iedere avond rond 7 uur komt hij tevoorschijn om uit de beek te drinken en gaat dan weer jagen..." Oeps, hadden we eerder moeten weten.
Vandaag splitsen we op. Nick, Miranda en Iza gaan naar de speeltuin en wij naar Taos Pueblo. Amper onderweg zien we iets bewegen in het prairiegras. Een hond? Oh nee, een coyote. Stoppen, omdraaien, stukkie terug. Coyote veegt net zijn poten af en slentert op zijn gemakkie verder. Aahh...al weer iets van ons lijstje. Taos Pueblo is een nog in de originele staat verkerend indiaans dorp. De adobe huisjes zijn van leem opgetrokken. Van sommige staat de deur open en kun je binnen lopen om de indiaanse kunst te bezichtigen. Het is een creatief geheel van dreamcatchers tot complete hoofdtooien en prachtig fel gekleurde schilderijen. Op mijn vraag met welk materiaal deze zijn gemaakt, begint de indiaanse hartelijk te lachen. "It's a secret," antwoord ze.
We pikken Nick, Miranda en Iza weer op bij de speeltuin en lopen naar het oude centrum van Taos. Veel leuke, kleine winkeltjes en ook hier weer talloze galerietjes. Iza krijgt een glow-in-the-dark-t-shirtje. We eten een heerlijk ijsje en op verzoek van de jarige sluiten we af bij de Mac Donalds. In Dixon posteren we ons op het terras van de overburen, alwaar we precies op de rotsen kijken waar het hol van de moutain lion zich bevindt. Een half uur gaat voorbij, drie kwartier, zon gaat achter de bergen, een uur voorbij, het gaat schemeren. Afijn, jullie raden het al........geen mountain lion.
Zaterdag 11 september De helft zit er al weer op. Vandaag verkassen we naar Canyon, vlakbij Amarillo,. We kijken nog even of we de mountain lion nog bij zijn hol zien en rijden door de boomgaard van Simon om te zien of er iets zwarts rond loopt. het is koud, 6 graden wijst de meter aan. we blijven alert. Op de weg naar Santa Fé zien er een kit fox. Het bergachtig landschap
verandert in een vlakke prairie met hier en daar ranches, soms met honderden koeien. Aan de highway naar Amarillo ligt de Cadillac Ranch. Goed idee om daar ook even te neuzen.
Na enig zoeken vinden we 'the ranch.' Het zijn precies tien oude cadillacs op zijn kop in de grond, die als zodanig echter niet meer te herkennen zijn vanwege alle verf die erop gespoten is. Overal slingeren verfspuitbussen en afval. het slaat helemaal nergens op. Goed dat we er niet voor om hebben gereden. Toch zien we de humor er wel van in.....In de namiddag komen we in Canyon aan. Intussen is het een stuk warmer. Nick, Iza en Pierre nemen een duik in het veel te koude zwembad. We eten bij Buffalo's. Je moet daar jezelf eerst legitimeren om alcohol te kunne bestellen. De mannen drinken dus bier en wij een sapje. Volgende keer toch maar het handtasje mee.
Zondag 12 september We twijfelen: eerst het Palo Duro Canyon State Park of toch maar Buffalo Lake. We kiezen voor het laatste. De informatie over het park beloofd een hele grote verscheidenheid aan watervogels. Dus we zijn zeer benieuwd. Het is opmerkelijk stil in het park. Of beter gezegd: je komt er geen kip tegen. Niente, nada. En ook geen water.....Het lake moet jaren lang geleden al opgedroogd zijn. de informatieborden bevestigen dat ook. Maarja, ach, nu we er toch zijn. Stukkie rijden dan maar. We hebben het park meteen maar omgedoopt tot 'grasshopperslake' want de sprinkhanen zijn luid en duidelijk aanwezig. Er zitten prachtige exemplaren bij. Sommigen vliegen als vlinders en maken een repetend, klakkend geluidje. Heel apart. Bij een sanitaire stop ziet onze bioloog in het toiletgebouwtje een spider. Een black widow? Ik wil de spin filmen, maar als Nick met een lange grasspriet haar in beweging probeert te krijgen, haak ik af. Op de terugweg zien we bij een ranch een kudde bizons. We picknicken in een park bij Canyon en besluiten om alsnog naar Palo Duro park te rijden. We doen een kort rondje door deze schitterende canyon. We stappen een paar keer uit om te kijken welke trails we morgen het beste kunnen lopen. Onze bioloog loopt stroomopwaarts langs een riviertje en ziet wederom een slang door het water kronkelen. Genoeg geproefd voor deze dag! Morgen meer...
Maandag 13 september Oeps, de spin die onze bioloog gisteren spotte, hebben we even nagezocht. Het was inderdaad een black widow. Honderd keer giftiger dan bijv. een ratelslang. 's Morgens om vijf over acht rijden we al de poorten door van het Palo Duro Canyon State Park.
De temperatuur is nog behaaglijk. We stappen regelmatig uit om van de prachtige uitzichten te genieten. Onze chauffeur/bioloog ziet een tarantula oversteken. Even omdraaien en terug. Maar helaas, we hebben de tarantula overreden.....Op verschillende punten lopen we even de paden op of een rivierbedding in. Hagedisjes, een schildpad, fraaie vlinders, libellen, teveel om op te noemen. Wat een paradijs! We picknicken in de schaduw. De toiletgebouwtjes zijn favoriet bij onze bioloog. Hij inspecteert alle hoeken en gaten, vindt een wandelende tak, een turbo krekel en een bidsprinkhaan. .
In een holletje in de grond giet hij een flesje water leeg, in de hoop dat er een tarantula te voorschijn komt. Het geplaagde beest laat zijn harige poten zien maar weigeert halsstarrig uit zijn nest te komen. Als we het park bijna hebben verlaten, worden we nog getrakteerd op een kudde Texas Longhorns. een ranger staat erbij en vertelt wat grappige anekdotes over de kolossale beesten. Leuke afsluiting.
Dinsdag 14 september Van Canyon naar Lake 'O the Pines is de grootste afstand die we moeten overbruggen. Het heet natuulijk niet voorniks Texas Panhandle Plains. Kilometers lang rijden we door de prairie. Droog en dor, af en toe honderden balen met hoor en oneindig omgeploegd land. We zijn blij als we af en toe een koe zien. En hoe doe je dat nou in de auto op zo'n lange afstand? Pierre en Nick fungeren om de beurt als navigator en chauffeur. Achterin de catering en de acitivteitenbegeleiding. We reiken broddjes en drinken aan, plakken samen stickers, lezen voor en luisteren naar de Sesamstraat CD "Ik ben Bert en ik ben Ernie". Leuk......voor een keer. Zover we kunnen kijken, groeien er groene plantjes keurig in rijtjes. het kwartje valt als we een peanut-factory zien. Pindaplantages dus. Het meest vreemde vervoer komen we tegen: trucks met compelete mobile homes, tanks en windmolenpropellors. Als het niet meer kan rijden, staat het gewoon langs de kant. Zoals pakweg honderd oude, verroeste tractoren. Richting Wichita Falls wordt het wat glooiender en groener maar ook luxer. Asociale ranches met soms de golfcourse in de achtertuin.
Onze lodge in Lake 'O the Pines
ligt midden in de bossen. Het zal ons niet verbaxen als we de enige huurders zijn op het terrein. Het zier er allemaal een beetje verlaten uit. De hele inrichting van he lodge is amerikaans. Kussens, dekens, lampen, messen, vorken en zelfs enkele stopcontacten, alles heeft een stars en stripes design. "Yes, we can!" Nou ja, we kunnen we wel mee leven. Nick strooit oud brood op de picknicktafel en gaat het pad naar het meer verkennen maar is al snel terug. Het is hier vroeg donker en zonder hulp van een zaklantaarn loop je een beetje verloren.
Woensdag 15 september Michele en Mark staan ons al voor hun huis in Longview op te wachten. Mark getooid met een strooien cowboyhoed en een Hollands T-shirt. we drinken gezamenlijk koffie en worden verwend met allerlei lekkers. Iza wordt nog een keer in het zonnetje gezet vanwege haar verjaardag. We praten bij op het nieuw aangelegde terras. de turbo-ventilator zorgt voor wat verkoeling want het is very hot today (pakweg 37 graden). De mannen zetten samen de verscheepte kast van Frieda in elkaar, terwijl Winston de kat nieuwsgierig alles gade slaat. We maken wat plannen voor de volgende dagen en na een overheerlijk afhaal-chinees-diner, keren we terug naar onze lodge.
Donderdag 16 september Al vroeg maken we een wandelingetje naar het meer. Het gonst van de geluiden, er zit hier van alles: eekhoorntjes, rode kardinalen maar ook krassende kraaien die het oude brood van de picknicktafel pikken. We gaan op pad om te kijken of we een deze dagen ergens met de boot het meer op kunnen. Met deze hitte lijkt ons dat wel een aangename bezigheid. Dan is het tijd om Rocky, het paard van Michele te gaan bewonderen. We rijden via een mooie route nasr de ranch. Michele is Rocky al aan het verzogen. Het is helaas te warm om te gaan rijden maar onder streng regime van Michele draaft Rocky zijn verplichte rondjes in de wei. Als Mark eht overneemt, is dat regime ver te zoeken en Rocky loopt of de verkeerde kant op, gaat rustig staan grazzen of loopt helemaal niet. Afijn, nog een douche voor Rocky en dan mag hij bij zijn makkers in de stal. Na een subway lunch gaan we richting een alligatorfarm. Wel grappig dat deze net in Louisiana ligt. De vierde staat dus die we bezoeken. er wordt ook een 'alligator feeding show' aangekondigd. Dat stelt helaas niet veel voor. Een parkwachter schudt met een emmer brokken en mikt of gooit de hele zooi in het water waarna de alligators het voer naar binnen smakken. Nick en Miranda hoduen nog een mini-alligatos vast. Best wel stoer, hoewel.....de bek van de alligator is met tape vastgeplakt.
We zijn uitgenodigd om bij Mark en Michele te komen BBQen. Groet steaks sudderen op de grill van de outdookitchen we laten het ons goed smaken en genieten van het buiten zijn tot het begint te schemeren. Voldaan keren we weer terug naar onze americana lodge.
Vrijdag 17 september
Als ik 's morgens de lodge uit stap, zie ik op en langs het pad vijf reeën grazen.Als ze me in de gaten krijgen, springen ze gracieus het bos in. Mark pikt Nick op om naar de indoor schietbaan te gaan. Zowel Mark en Michele hebben een wapenvergunning en je mag dat wapen dan ook bij je dragen. Dat ligt in Nederland wel even anders. Mark demonstreert uitgebreid het wapen en vertelt de do's en don't van de schietbaan. Nick ziet het wel zitten om te schieten met een pistool voorzien van een laser, dat is een stuk eenvoudiger. We zwaaien de helden uit. wij gaan naar het Caddo Lake om te kijken hoe het er naar drie jaar uit ziet. We lopen wat rond en zien tientallen hummingbirds rond de birdfeeders op een veranda. We praten uitgebreid met de eigenaresse. Verderop ontdekt Miranda een enorme slang in een poel. Via Jefferson gaan we terug naar de lodge en plonzen in het zwembad(je). De verkoeling is meer dan aangenaam. Nick en Mark voegen zich weer bij ons en vertellen over hun schietbaan avonturen. Nick heeft de targets mee genomen en het resultaat ziet er zeer verdienstelijk uit.
Met een roseetje aan de picknicktafel kijk ik nieuwsgierig naar de toppen van de bomen omdat ik een vreemd geluid hoor.
O wauw, er zweeft een koppel bald eagles boven mijn hoofd. Wat een lucky day! Ik roep snel Miranda die de zeearenden fotografeert. Dat beloofd wat voor ons boottochtje van morgenvroeg.
Zaterdag 18 september de boot ligt al pontificaal gereed aan de steiger. Captain Nick krijgt de nodige instructies over de besturing van de pontoonboot. En: there we go!
Het is aangenaam rustig vertoeven op het meer. Het liefst hadden we natuurlijk jagende zeearenden gezien, maar met het volgende rijtje zijn we ook dik tevreden: (voor de kenners) kingfishers, pileated woodpecker, blauwe reigers, zwarte gieren, zilverreigers, groene reiger, sharp shinned hawk, ospreys en ........
I....we zien in de verte twee witte vogels op een steiger. een witte reiger en een eeeehhhhh...witte pelikaan? We filmen en fotograferen er rustig op los. Witte reiger vliegt weg. Ah mooi voor het plaatje. Nu de pelikaan nog. We varen steeds dichter bij. Pelikaan hangt wel beetje raar erbij en waarom vliegt hij nu niet weg? Oeps, het is een nepper!! We lachen ons te pletter. Wij als min of meer ervaren spotters, trappen hier zomaar in.
Na enige uren vaaren, komen we enigzins verhit van de boot af. rondje zwembad dus. In de namiddag op naar Longview waar kok Mark de zalmmoten reeds heeft gemarineerd. het wordt weer een heerlijke maaltijd. We spelen nog een potje Krokoloko. Donkere wolken stapelen zich op en weerdeskundige Michele voorspelt op korte termijn regen. Als we terug rijden, weerlicht het van alle kanten. Nog maar amper terug in de lodge barst er een flinke onweersbui los. Eigenlijk wel lekker na al die hitte. we drinken nog een borrel en duiken onder de stars en stripes sheets.
Zondag 19 september Na de bui van gisteren, lijkt het vanochtend een beetje opgefrist. Vandaag maken we er een shopdag van. In Schreveport doen we de Louisiana Boardwalk. We komen in eerste instantie terecht in de Outdoor Bass Pro Shop. een gigantische maf ingerichte megawinkel waar alles te koop is op het gebied van jacht en outdoorartikelen. Honderden vishengels, camouflagekleding, turbojachten, lokeenden, lokfluitjes en oefenherten (om op te leren schieten). Er staat ook een
opgezette zwarte beer. Pierre bekijkt het beest aandachtig. "Het staat nog steeds op mijn netvlies. Ik weet zeker dat ik toch een beer heb gezien bij Fishers Dream" zegt hij dan. We zullen het nooit zeker weten.
Mooie winkels daar in Schreveport. We slenteren er op ons gemakkie rond, slaan het een en ander in bij de kidsshop en ook bij de NIKE
winkel is het SALE en worden de nodige dollars achter gelaten. Genoeg SALE-fun...het moet ook allemaal weer mee terug in de koffer.
Even bijtanken in Longview. En dan met zijn allen naar Olive Garden voor een Italiaanse hap. Voor de laatste keer rijden we de weg terug naar onze america lodge. Het is even schrikken van een aantal reeën dicht langs de kant van de weg. Bijna waren het oefenherten...
Maandag 20 september Beetje rommelen. Nick en Iza gaan nog even zwemmen en wij pakken de boel vast in. Iza is erg verdrietig dat we uit het huisje moeten. Er worden heel wat traantjes gedroogd. Voordat we naar de laatste overnachting in Forth Worth afreizen, nemen we afscheid van Mark en Michele in Longview. Ook hier worden wat emoties weggeslikt.
Onze reis naar FW verloopt zeer voorspoedig. We zijn echter wel wat minder alert dan anders. Hoewel...die vos die de highway over wil steken, is minder slim dan we dachten. Hopelijk heeft is zich bedacht.
Zonder problemen rijden we in een keer tot de voordeur van het hotel. Even opfrissen en dan naar onze laatste hotspot in de USA: Saltgrass Steakhouse. Leuk adres om af te sluiten. Morgenvroeg om 9.00u richting FW Airport. Er is online al ingescheckt, we hebben mooie plaatsen gereserveerd. Hopelijk zet de piloot van United Airlines het vliegtuig weer ongeschonden in Amsterdam aan de grond. Onze reisverslagen zijn uiteraard slechts een impressie. We hopen dat jullie het niettemin leuk vonden om een beetje van onze avonturen mee te genieten.