Op 14 september 2007 is het moment eindelijk daar: We vertrekken met vijf volwassenen en onze dochter van twee naar Texas in Amerika om mijn zwager te bezoeken. Hij woont sinds december 2006 bij zijn vrouw en haar zoontje in Longview, Texas. Ons reisgezelschap bestaat uit mijn vriend, mijn ouders, mijn schoonmoeder en zoals eerder vermeld, mijn dochtertje.
Een reisverslag van mijn moeder:
Een degelijke chauffeur zet ons zonder problemen af bij de vertrekhal van Schiphol. Twee bagagewagens zijn amper voldoende om alle zooi te vervoeren. Bij de incheckbalie wordt ons verzocht zelfstandig in te checken. Als na de derde poging het apparaat halsstarrig blijft weigeren onze gegevens te accepteren, besluiten we om toch maar naar de bemande incheckbalie te gaan. Dat duurt zo'n slordige 3 kwartier. De golftas van mijn NiIck oogt aanzien en krijgt een aparte behandeling. Na een lichte controle brengt British Airways ons naar Londen Gatwick. Hier volgt een pauze van 2 uur.
De security in Londen is duidelijk van een lastig kaliber. Jas uit, riem uit, schoenen uit, iedereen word gefouilleerd. Pfffttt....We mogen door.... De Boeing 777 heeft een iets groter maatje en met zijn zessen zitten we op een rij. Aan eten, drinken en vermaak geen gebrek. Wel aan slaap. Enkelen van ons lukt het om een tukkie te doen. Mijn kleindochter vindt het na 3 kwartier wel weer genoeg en communiceert vrolijk met wat medepassagiers. Onze horloges staan inmiddels op USA-time maar mijn lijf doet daar niet aan mee. Het zweeft in mijn hoofd en de oogjes worden zwaarder. We zijn allemaal blij als de Boeing 777 de landing in zet. Wow, op Amerikaanse bodem! Ons geduld wordt wederom op de proef gesteld als we aansluiten in een lange rij mensen. Diverse formulieren, vingerafdrukken en hoera, we mogen ook nog op de foto. "How long are you staying?" " What's your destination?" "Where is your luggage?" En weer verstrijkt er een uur. Na het verzamelen van de bagage gaan we snel richting exit. Surprise: De zwager van mijn dochter (Mark) staat in een rood-wit-blauw-oranje blouse met een verzameling ballonnen op ons te wachten. Wederzijdse spontane omhelzingen. Onze bagage en 1 persoon dumpen we in de Pick-up van Mark en met een shuttle bus gaan we met de rest naar het Enterprise Rent-a-car kantoor om onze minivan op te halen. Nick (mijn schoonzoon) valt duidelijk op een uit de kluiten gewassen Nissan Armada Automaat. Groter dan gepland maar voor dezelfde prijs. Jullie kennen Nick: dat wordt het! Confortabel rijden we vervolgens achter Mark zijn vlaggetjes door Dallas naar Longview. Onderweg een stop om dollars uit de ATM te trekken. Of we iets willen snacken? Brrr....we willen maar 1 ding: een bed. Mark dropt ons bij een motel en de rest gaat richting Oakridge Lane.
Zaterdag 15 - 9 De Nissan Armada pikt ons bij het hotel op om vervolgens gezamenlijk te gaan ontbijten. Oakridge Lane is een waar pardijs. Op het terras in het zonnetje genieten we van de prachtig aangelegde patio in de tuin en de vele hummingbirds en bidsprinkhanen. Na het uitpakken van de presents, chocola en zware van Nelle en het nuttigen van de nodige koffie, gaan we even naar het park. We leven ons uit op klimtoestellen en schommels, nuttigen onze eerste Subway Sandwich en pikken de bagage op in Oakridge Lane. Mark , Michele en Ryan loodsen ons richting Hoot 'n Holler aan het Caddo Lake. Onze hoog gespannen verwachtingen komen meer dan uit. What a beautiful view! Het lijkt wel een mystiek sprookje....vanaf de houten loopvlonders kijken we met verbazing uit over het bizarre maar oogverblindend mooie waterlandschap. De mannen bezoeken de supermarket in Jefferson, we koken op de jaren '50 stove een makkelijke pot. Mark , Michele en Ryan keren huiswaarts en wij zoeken moe maar voldaan onze comfortabele mandjes op.
.
Zondag 16 - 9 De jetlag is nog duidelijk aanwezig. 's Morgens staan we in alle vroegte dan ook al bij het boothuis aan het water, gewapend met verrekijker, film- en fotoapparatuur. We genieten van de zonsopgang, de vele vogelgeluiden, spotten o.a. reigers in alle kleuren, haviken, boomklevers, groene boomkikkertjes en twee bevers. Deze morgen staat eigenlijk een stoomboottocht op het program maar helaas: not possible on sunday. Dan maar een tocht met Go Devils Tours. Het enigzins desolaat uitziende adres wordt al op een eerder tijdstip bezocht door Nick en Miranda. Miranda durft niet zo goed naar binnen en ietwat geirriteerd door haar terughoudendheid, gaat Nick dan maar op onderzoek uit. Na een minuut of tien komt Nick eindelijk weer terug met enthousiaste verhalen. Een 'knauwende' Texaan in jagersoutfit met het geweer op de tafel vertelt Nick dat het mogelijk is om bij hen een tour te doen. Die middag gaan we met zijn allen terug naar het aparte adres. De inrichting is werkelijk onbeschrijfbaar. Je waant je er in de jaren 50. Behalve een kwispelende hond, scharrelt er ook een wasbeertje door de kamer. Dit huisdiertje wordt meteen op de schouder van Nick en Iza gezet. We fotograferen en filmen er vrolijk op los, met Mark als de ultieme kampioen foto schieten. Met de captain gaan we vervolgens naar de opstapplaats van de Go Devil Boat. Ryan en Iza krijgen een zwemvest aan. Het is heerlijk om op het water te vertoeven. Onze captain/gids vertelt veel over de geschiedenis en de leefomgeving van Caddo Lake. Het is een mooie tocht dwars door de honderden paarse waterhyacinten en gigantische waterleliebloemen. De captain plukt er een voor Frieda en zo kunnen we de bloem tot in details bewonderen. We spotten talloze reigers en kingfishers. Jammer dat de gids voor betreft birdwatching weinig te vertellen heeft. Dit moeten we nog eens overdoen? We luieren en genieten in de relax-stoelen van ons huisje nog na. Later op de avond spotten we nog een wasbeer in de tuin die zich tegoed doet aan al het vogel- en katten voer dat Randie, onze gastvrouw, er heeft klaar gelegd.
Maandag 17 - 9 Een heerlijk ontbijtje en dan naar het Caddo Lake State Park. We lopen een korte trail. Nick voorop met een flinke stok om alle spinnenwebben te verwijderen. Je krijgt er de kriebels van. Geen slang of giftige spin te zien, waar Mark bang voor was. Wel kruisen talloze eekhoortjes ons pad. Vlak bij de parkeerplaats kletst Nick nog met een van de vissende, 'zwarte' dames uit Dallas. Vriendelijk en met de nodige humor antwoord ze op onze vragen. Ze vraagt waar wij vandaan komen. The Netherlands, nou nee, nog nooit van gehoord. Vanaf een visserspier zien we tientallen schildpadden van blad naar blad zwemmen. Iza wil ze graag pakken, maar dat lijkt ons niet zo'n goed plan. 's Middags brengen we heerlijk in de schaduw van de cypressen in de tuin door. Miranda doet verwoedde pogingen om een close-up te maken van de snelle hummingbirds. De houten loopplank wordt veelvuldig door ons bezocht en elke keer valt er wel weer wat anders te zien. Creepy spiders en boomkikkertjes. Onbeschrijflijk gaaf.....Nadat Miranda wat vragen voor Randie heeft, komt ze meteen een babbeltje maken. Ze vertelt veel over Caddo Lake en we lenen van haar een vlinder- en vogelgids.
Wanneer we haar vertellen dat de wasbeer gisteren teleurgesteld was dat er geen eten in de schaal zat, gaat ze meteen naar binnen en komt terug met peanutbutter, kattenvoer en vogelzaad dat tot een heer-lijke brij door elkaar word gemengd. Als we 's avonds bij Randie een telefoontje plegen, krijgt ze een ovenverse Lemonpie in de handen geduwt. Wat een gastvrijheid. Het voer word diezelfde avond nog opge peuzeld door de huis-wasbeer.
Dinsdag 18-9 Zoals we van Nick gewend zijn, is hij ook vandaag weer vroeg wakker en gaat hij op onderzoek uit. Pakweg 200 meter van Hoot 'n Holler Guesthouse spot hij een aantal Pileated Woodpeckers. Zo groot zijn we spechten in Nederland niet gewend. Ze meten zo'n slordige 45 cm. Na een ontbijt van bagels op naar Jefferson Historical Town. Op de parkeerplaats aangekomen stormt Pierre meteen op een State Trooper af om hem met zijn politieauto op de foto te zetten. Wat een toeristen zijn we! In Jefferson kijken we onze ogen uit. Het dorp bestaat naast oude gebouwen vooral uit antiekwinkels. Zoveel oude rommel hebben we nog nooit bij elkaar gezien! We vergapen ons in de villabuurt aan de vele prachtige, victoriaanse oude huizen. We drinken voor 50 dollarcent heerlijke koffie. 's Middags gaan Frieda, Nick en Miranda richting Longview voor een bezoekje en Pierre en Marij vertoeven in de heerlijke tuin. Marij maakt een babbeltje met Randy die een afspraak heeft gemaakt met buurman Dale. Hij zal ons morgenochtend met een boot naar onbekende plekjes op het meer varen, op zoek naar alligators. Great! Behalve de familie wasbeer komt er 's avonds ook een armadillo aangewipt. Helaas spot alleen Frieda deze bezoeker omdat de rest al op een oor ligt.
Woensdag 19 - 9 De laatste dag aan Caddo Lake. 's Morgens bij het ochtendkrieken wederom op zoek naar de uit de kluiten gewassen specht. We horen ze wel maar zien ze niet. Intussen is Dale, onze buurman, de boot al aan het klaar leggen. Dale is klaar om met ons op zoek te gaan naar Fred en George, de 5 meter lange alligators. Dale vertelt meteen dat George waarschijlijk niet meer onder ons is. Jaren geleden vonden hij en zijn maten een grote, dode alligator. Ze hakten zijn hoofd af, kookten deze 2 uur in water, stoopten de huid. Van de tanden maakten ze kettingen.....De schedel staat nu bij zijn maat in huis. Sindsdien heeft Dale George niet meer gezien.................
Het is een schitterende boottocht maar ook Fred laat niet met zich 'spotten'. Dale weet boeiend te vertellen over al het wildlife. We hangen aan zijn lippen. Ook al hebben we geen geluk met het spotten van zwemmend wildlife, we zijn allemaal onder de indruk van deze bijzondere tocht. Dale nodigt Nick uit om 's avonds met hem te gaan vissen.
's Middags gaan Miranda en ik (Marij) op pad in de warme Texaanse zon. Nieuwsgierig als wij dames zijn, lopen we een doodlopende weg in. Een oudere dame hangt aan het einde van de straat juist wat hummingbirdfeeders op.
We vallen nogal op met onze birdwatchneigingen en ze knoopt dan ook een gesprek met ons aan. Waar al die apparatuur voor dient? Birdwatching. Waar komen jullie vandaan? Holland. ' Ow, how nice!' Ze vertelt dat de hummingbirds terugkeren richting Mexico in deze tijd van het jaar. Het is een druk komen en gaan van deze grappige vogeltjes. Ze zijn erg gehecht aan hun territorium en vechten dus voor een plaatsje aan de nectar hanger. Zo zijn ze meer tijd kwijt aan het weg jagen van hun eigen soort dan dat ze tijd hebben om wat nectar of suikerwater tot zich te nemen. We worden uitgenodigd om op de veranda plaats te nemen om foto's te nemen. Dankbaar maken we hier gebruik van. Terug bij ons huisje lopen we Randy weer tegen het lijf die net de voederbakken wederom aan het bijvullen is. We bedanken haar voor de tip van Dale en geven het zwemvestje van Iza terug. Er volgt een interessant gesprek over het leven in Texas en de verschillen met Nederland. We vragen haar of we even gebruik mogen maken van de computer. No problem. Zo ontmoeten we ook Sam, de Mayor van Uncertain. Met zijn vieren zetten we het gesprek nog even voort. Ze zijn overal in geinteresseerd maar wat ons vooral bij blijft is het feit dat iedere Amerikaan een geweer in huis mag hebben maar nog geen plukkie wiet want dan draait 'ie de bak in. Maar wij Nederlanders.......nouja....is 't duidelijk? Nick zit inmiddels op zijn visstekkie met Dale. Hij slaat binnen 5 minuten een brasempje en een behoorlijke Catfish aan de lijn. En dat met wat brood! Later dezelfde vangst nog een keer. 's Avonds pakken we de koffer vast wat in. Met een beetje spijt, want Caddo Lake is werkelijk prachtig. Toch zijn we ook wel een beetje nieuwsgierig wat ons gaat brengen in Goodrich...
Donderdag 20 - 9 Op weg naar Goodrich over de Highway 59. Wat een verademing. Dat autorijden zo leuk kan zijn. Geen files, geen vangrails, geen geluidsschermen en slechts sporadisch verkeerslichten. Gewoon op de cruisecontrole dus en karren maar. We rijden door een heuvelachtige omgeving met veel grote ranches en ontelbare Baptist en Crist Churches. Wat een heilig land. Even weer een broodje Subway eten, mensen kijken, de ATM leegpinnen en naar onze huisjes. Totaal anders dan Caddo Lake. In de middle of no-where, maar zeker zo charmant. En dat zwembadje......oh wow....we plonsen er met zijn allen gauw in. Wat een opfrisser!
Vrijdag 21 - 9
Big Thicket Preserve willen we zeker niet overslaan. We rijden daarom naar Kountze, gaan eerst naar het bezoekerscentrum waar we de nodige informatie vergaren over alles wat er leeft en zweeft. Een oudere dame in uniform vertelt ons wel 3 keer waar we het beste een trail kunnen lopen. Ze gebaart bij het praten als of we doofstom zijn. Het is een mooie tocht over mooie paden en bruggetjes. Behalve dan wat big spiders en vele eekhoortjes komen we vanwege het warme weer weinig spannends tegen. Dan maar terug naar ons zwembadje. Samen met Nick maak ik (Marij) nog een tochtje over het privé meer met de waterfiets. We raken steeds meer verstrikt in de waterplanten waardoor het trappen zwaarder wordt. Maar watermoccacins (slangen)? Wat een flauwe kul. Zitten die er wel? Watjuusss....'s Avonds vliegt tijdens het aansteken van de BBQ bijna het huisje in de fik. De cokes zijn hier al geïimpregneerd met een brandbaar goedje. De aanmaakhoutjes zijn blijkbaar bestemd voor een kampvuur. Nou, dat was bijna gelukt. Morgen Lake Livingston.
Zaterdag 22 - 9 Laat op (= 8.00u). Eieren met spek. Warme kaneelbroodjes bij het ontbijt. Lekker relaxen in het zwembad. Iza heeft plastic waterschoentjes, haar bikini noemt ze nu waterbroek. Als Mark en Michele arriveren, koffie, bijkletsen en op naar Lake Livingston. Hier en daar wat rondgewandeld langs het grote meer. Op de terugweg naar Florida's Diner. Een tip van Sandy, de gastvrouw. Ow man, what an experience.........Chewinggum kauwende, forse diensters en uit de kluiten gewassen amerikaanse porties. De apetizer, blooming onion, was zeer verrassend. Mark vraagt een Doggy Bag voor het restant Spare Ribs. Nog wat napraten bij het huisje en dan nemen we afscheid van Mark en Michele. 's Avonds nog een kort autosightseeingtochtje om in de koplampen nog wat spannends te ontdekken. Het blijft bij een konijn, paard en ezel.
Zondag 23 - 9 Jasper, de blonde labrador van Yellow Rose Cabin, heeft vannacht voor de deur van onze porch gewaakt. Als beloning krijgt hij de overgebleven gekookte ham. Inpakken en op naar Port Aransas. Sandy adviseert ons om dwars door Houston te rijden, op zondag moet dat geen probleem zijn. Drie, vier, vijf baans (dubbel) highways. Spectaculair om door Houston te rijden. Verder is het een saaie weg. Veel katoenplantages en hier en daar een roestige ja-knikker.De Laughing Horse accomodatie is iets minder riant als de vorige verblijven, maar wel grappig en vijf minuten lopen van zee. Iza voelt zich al snel thuis op het strand en vermaakt zich met emmer en schepje. We zien de eerste pelikanen over vliegen en eten op ons terrasje in een heerlijk zee briesje een italiaanse afhaalmaaltijd. Wauw, wat een leven.
Maandag 23 - 9 Nick, Miranda en Iza gaan 's morgens om 6.15u kijken naar de zonsopgang. Ik ben net iets te laat. Niettemin ziet de lucht er zeer spectaculair uit. Na het ontbijt werderom richting strand. Stoeltjes mee en Nick zijn schepnetje. Met heel veel geduld probeert hij verwoed iets te vangen maar zelfs een grote krab weet te ontsnappen. We signaleren roggen op de bodem van de zee. Pelikanen duiken in het water om hun maal te vangen en vanaf een pier zien we de eerste dolfijn. Na de siësta een bezoek aan een vogelreservaat. Talloze verschillende soorten vogels waarvan de roze lepelaars het meeste opvallen. We rijden met de Nissan Armada over het strand. Dat is hier heel normaal; meer auto's dan wandelaars. Bij de haven veel vissers. Een dame heeft the hook achter in haar eigen T-shirt hangen. Nick biedt zich aan om haar te bevrijden......We genieten nog wat na met een aangenaam zeebreisje op ons huisterras. Het was weer een heerlijke dag.
Dinsdag 24 - 9 Het heeft warempel geregend maar koeler wordt het er niet op. De temperatuur schommelt zo tussen de 30 en 35 graden. Vandaag Aransas National Wildlife Refuge. De weg er naar toe is een en al natuur. Overal reigers en roofvogels. Plots moeten we op de rem en even een stukje terug rijden want op een paal langs de weg zit zo maar een Crested Caracara op ons te wachten. We kennen mensen die hier lang naar op zoek naar geweest. Bijna word een zwermpje wilde kalkoenen de veren van de huid gereden door onze Nissan. We melden ons in het bezoekerscentrum van het Wildlife Refuge. De grote 'loop' kun je met de auto rijden en langs de route liggen een aantal korte trails. We hebben geluk: een armadillo wroet in de grond bij een parkeerplaats. We kunnen hem van alle kanten bewonderen. Turkey Vultures (gieren) zitten in een oude boom, we zien een zwijn rond scharrelen en een schichtige ree vlucht in het struikgewas. Een alligator ligt stil in een plas. Eindelijk een die zich laat zien. Na een uitgebreide observatie gaat hij waardig koppie onder. Ontelbaar zijn de vele soorten vogels die we tegen komen. Wat een schitterend gebied!
Woensdag 26 - 9 Dagje relaxen aan het strand en in Port Aransas zelf. Om de beurt met de auto over het strand naar de haven. We vergapen ons aan de luxe jachten. Vanaf een uitkijkpost turen we over de baai op zoek naar dolfijnen. Pierre en Marij hebben geluk en zien er in totaal zo'n acht rondduikelen.
Donderdag 27 - 9 Zonsopgang, zonsondergang, volle maan, we krijgen het allemaal gratis voorgeschoteld. Geweldig! We rijden naar Padre Island, een beschermd natuurgebied voor de kust van Texas. Ook hier weer een bezoekerscentrum waar we ons uitgebreid laten informeren. We lopen een korte trail 'the dunes' tussen fladderende vlinders, talloze libelles, wuivende graspluimen en prachtige bloemen. Nick is teleugesteld dat we geen snakes tegenkomen maar wij hebben daar minder moeite mee. Met de nissan rijden we verder over het strand tot het te mul wordt. We zoeken een mooi plekje om aan het stille strand een paar uur te vertoeven. We turen langs de kustlijn om witte pelikanen te spotten (tot nu toe zagen we alleen bruine). Dat lukt echter pas als we 's middags richting Corpus Cristi rijden. We zien ze gewoon vanaf de weg op een klein eilandje in het water. We bezoeken in Corpus Cristi het Texas State Aquarium waar we roggen aaien en van heel dichtbij haaien zien zwemmen. Afgezien van de bijzonder aardige dolfijnen show, hebben de otters ons hart gestolen. Dollend, draaiend, hun eigen staart achter na zittend. Je kunt er uren naar kijken. Op de terugweg eindelijk een echte Amerikaanse hap bij 'Whataburger' (hetzelfde als broodje van Mac). Megaburgers compleet met friet, ketchup en gigantische bekers fris. Nog een wijntje op het huisterras en dan de oogjes toe. Morgenvroeg pakken en to the next adventure.
Vrijdag 28 - 9 Het landschap richting San Antonio is wisselend; katoenplantages en bossen. Hier en daar prachtige ranches. Langzaamaan wordt het heuvelachtig. De White House van de Boesslingfamily in New Braunfels overtreft alles. Wat een prachtige omgeving. Sunny en Linda ontvangen ons hartelijk in hun vlakbij gelegen huis. Je kijkt vanuit hun terras uit over het dal naar Lake Canyon. s' Avonds eten we heerlijk in de schaduw op een van onze drie terrassen. We zien de zon achter de bergen verdwijnen en een koor van krekels zorgt voor de achtergrond muziek. Tijd voor de Kingsize bedden.
Zaterdag 29 - 9 Terras ontbijtje. Kijkje nemen bij Canyon Lake en dan naar New Braunfels. We brengen eerst Miranda en Iza terug want ze is vandaag niet van plan om ons ritme te volgen. Zelfs de al bijna grijs gedraaide Efteling CD heeft geen effect. Met vieren naar de bronnen van de Comal river in New Braunfels. Het ligt in het Landapark met allerlei faciliteiten; van een toeristentreintje tot de overal aanwezige BBQs waarop de hamburgers liggen te sudderen. We vragen aan een parkmedewerker waar de rodeoactiviteiten plaats vinden. Er volgt een gesprek waaruit blijkt dat 'ie familie heeft in Terneuzen. De wereld is klein. De rodeo is meer een soort kermis met allerlei kraampjes. Tassen, cowboyhoeden, blingbling sieraden maar ook vee: kippen, koeien, lama's. Het volk is echter het leukst om te bekijken. Zoals het publiek op de tribune bij de trekker-de-trek (tractoren). Schitterend! Op de terugweg doen we nog even het antieke dorpje Gruene aan. We belanden in een oude dance-hal waar een bandje countymuziek speelt. Back in de fifties. Wat een heerlijk sfeertje. We blijven in stijl en spelen 's avonds een lange sessie kolonisten.
Zondag 30 - 9 Nick signaleert vanmorgen een ree in 'onze' voortuin. Terug naar Gruene want dat was wel erg leuk. We slenteren naar de Guadaloupe rivier en snuffelen in de volgepakte winkeltjes. Er worden wat souvenirs gekocht. 's Middags naar de rodeo in New Braunfels. Je krijgt er een stempel op je hand als toegangsbewijs. Maar met behulp van het warme weer staan deze ook op onze lichte broeken. Als je je ergens jaren terug voelt.....mannen, veelal met snor of baard in taille hoge, strakke Wrangler spijkerbroeken van het model dat in Nederland aboluut nergens meer te krijgen is. Riemen met enorme 'buckels' in bling-bling sfeer. Uiteraard de bijbehorende cowboylaarzen en -hoeden. Alleen de mobieltjes duiden op 2007.
We zoeken een plekje op de volgepropte tribune. Klaar voor het Bullriding. Spektakel. De rodeo-rijders worden eerst allemaal voorgesteld en het publiek gaat staan bij het volksllied. Een zwarte clown houdt intussen het publiek bezig. Dan dendert de eerste stier de zandbak in. Wat een kolos. Na enkele seconden vliegt de pechvogel er al af. De stier dolt nog even door totdat twee cowboys te paard hem met een lasso aan de horens afvoeren. Zo gaat dit spelletje even door
Iza heeft er duidelijk ook lol in: 'nog meer koeien' roept ze enthousiast. Het publiek smult als een stier bijna de blauwe ton waarin de clown zich steeds verstopt op de horens neemt. Gejoel en geklap. Na een stier of tien vinden we het welletjes en kuieren we nog even over het feestterrein. Er passeert veel vet food. Dikke, lange, grote, vette worsten op een stok en hamburgers op een plastic bord verstopt onder veel zooi. We zoeken nog even de rust en schaduw op in het Landapark, ff shoppen in de Wallmart en 's avonds met een boek in een van de banken.
Maandag 1 - 10 Iza is er nog steeds van onder de indruk 'koeien springen, mensen vallen af.......' Over de highway 35 naar San Antonio. We verdiepen ons hier even in de geschiedenis van the Alamo en doen de Riverwalk. Leuke restaurantjes en winkeltjes maar ook wolkenkrabbers langs de San Antonio River. Op La Villita Plaza snuffelen in wat gallerietjes, we drinken een wegwerpbeker fris of beter gezegd ijsklonten met fris. De broodjes Tuna van de Subway smaken weer voortreffelijk. Even overwegen we op de terugweg de Snakefarm nog te bezoeken maar eenmaal bij de ingang vinden we het er maar armzalig en stoffig uitzien. Sorry Nick. 's Middags in de schommelbank relaxen en een reisverslag maken. Na een tropisch buitje nog even in de omgeving wandelen om iets te spotten. Na vijf minuten steekt er een hele familie reeën de weg over. Het stikt er hier van. Helaas ook vaak wijlen in de berm. De gieren eten zich er dik aan.
Dinsdag 2 oktober. Sonny tipt ons om naar San Marcos Springs te gaan. We moeten even zoeken in deze universiteitstad die veel groter is dan we dachten. Een alweer vriendelijke dame in het park vertelt hoe laat the "glassboat" vertrekt. Het is heel apart om door de glazen bodem van de boot te zien wat er allemaal groeit en bloeit. Prachtige planten, vele soorten vissen en schildpadden. Het zuivere bronwater bubbelt, borrelt en spuit uit de grond. De gids vertelt nog enkele grappige anekdotes.
Jaren geleden werd er een film opgenomen met Johnny Weissmuller. Er lag ook een luxe resort aan het meer. Het entertainment vond plaats vanuit een duikboot. Er werd een show onder water opgevoerd. Schaars geklede meerminnen en zwemmende biggen behoorden o.a. tot het vertier. Over het meer heeft men een wandelroute uitgezet. We zien tot onze verbazing 2 grote roofvogels op een personenauto zitten. Ze laten zich uitgebreid fotograferen. Nick weet een groen hagedisje te pakken te krijgen en laat het over z´n arm lopen Iza wil dat ook en ze vindt het zo leuk, dat ze het mee naar huis wil nemen....
´s Avonds komt tijdens het eten Sonny even binnenwandelen. Omdat het ladiesavond is, vraagt hij zich af of de heren met hem op stap willen gaan voor de rivierentocht. Zo gebeurt het dat Miranda en ik dus om 7 uur richting Boessling gaan voor twee uurtjes "Bunca" (= dobbelspel) en Frieda, (die het niet zo ziet zitten tussen die Amerikaanse dames) Nick, Pierre en Iza met Sonny op stap gaan.
Wij maken dus kennis met 10 ladies in allerlei maten, leeftijden en variaties: Jill, Cathy, Linda, Gail, Rose........enz. Er staan wat hapjes klaar en je kunt wat te drinken pakken. Het dobbelspel is heel eenvoudig: Samen met je partner moet je met 3 dobbelstenen zoveel mogelijk zessen gooien. Naar gelang je wint of verliest, verhuis je naar een ander tafeltje. Zo zit je steeds bij een ander koppel aan tafel en leg je steeds weer uit dat er nog meer is dan tulpen in Holland. Een wild gekrijs stijgt op wanneer iemand in één keer drie zessen gooit: BUNCA!!. Na een licht dessert is het punctueel om negen uur afgelopen. Geen napraten, niets. Gewoon naar huis, punt. Een hele leuke ervaring.
Sonny weet tijdens de rivierentocht veel te vertellen over de omgeving, zoals het verhaal over de overstroming van enkele jaren gelden. Duidelijk is nog te zien hoe diep de geul is van de destijds nieuw gevormde rivier, ontstaan uit de overstroming. Het was een prachtige route. Sonny trakteert iedereen op ijs. In The Lane komen ze nog een opossum tegen en een aantal herten in de voortuin. MAAR WEER GEEN SLANGEN
Woensdag 3 oktober. Linda komt nog even binnenlopen we we bieden haar ons afscheidscadeautje aan. De reis naar Irving verloopt voorspoedig. Langs de weg weer talloze billboards met de meest uiteenlopende reklames. Zonder problemen rijden we naar Jeffersonstreet Bed & Breakfast. De kamers zijn verrassend: Een cowboyroom, een white room kompleet met geschilderde wolken en een Luxe room met jacuzzi.
Even Mark bellen: Hij heeft een klus 60 miles van Irving en besluit ons na werktijd op te zoeken. Eten bij Saltgrass (=steakhouse) hebben we nog steeds op ons verlanglijstje staan. Iets wat we volgens Mark en Michele absoluut niet mogen missen. Mark belooft ons de meest overheerlijke steaks ooit. En we zijn het er allemaal over eens: een betere biefstuk hebben we nog nooit op! Voortreffelijk dat ANGUS certificate. Nog even napraten op de veranda en dan nemen we weer afscheid van Mark .
Donderdag 4 oktober.
Ontbijtje bij Lee en Tom Lowrie in de grote woonkeuken. De tafels ziet er feestelijk gedekt uit en we laten het ons goed smaken.
Op naar downtown Dallas. We lopen langs het John F Kennedy memorial en naar pioneer Plaza waar een kudde bronzen stieren kompleet met cowboys te paard er levensecht uitzien.
We willen de Reunion Tower op, maar die is helaas gesloten. Met de trein naar St Paul en verder met een hele oude Trolley. Deze heeft twee voorkanten. Aan het eind van de route stapt de berijder gewoon naar de andere kant. Je kunt de oude houten bankjes terugklappen zodat je nooit achteruit rijdt. Simpel maar vernuftig systeem.
Het is very hot in Dallas, we snuffelen nog wat tussen de souvenirs en eten ons ongans aan de brownies. De vele overkomende vliegtuigen doen ons realiseren dat ook wij hier morgen ergens in de lucht hangen en dat ons avontuur bijna voorbij is.....
´s Avonds op Italiaans avontuur bij Olive Garden. Een uitstekende keus...........
Vrijdag 5 oktober Koffers pakken. Met Lee en Tom praten we tijdens het ontbijt nog wat over onze gezamelijke reiservaringen. Om de tijd vol te maken nog even naar een winkelcentrum. Voor ´n prikkie ´n paar Adidasjes voor Iza waar ze apetrots op is. De tank weer vol maken en met spijt de Nissan Armada inleveren bij Enterprise. Zal wel weer tegenvallen in onze schakelautootjes. Op Fort Worth Airport valt weinig meer te beleven dan mensen kijken. Allemachtig wat daar allemaalt rondloopt. Niet te filmen. Eenmaal in de lucht is het ´s nachts een prachtig panorama boven Washington en als we Londen naderen, is de lucht bloedrood gekleurd door de opgaande zon. Wederom veel tijdverlies en veel geharrewar bij de controles. Maar uiteindelijk komen we toch zonder kleerscheuren op Schiphol aan. The Southern Comfort heeft het overleefd en ook de golftas van Nick kom uiteindelijk boven water....Tja, hier eindigt ons Amerikaanse avontuur.....Rest de jetlag...........Dit laatste reisverslag kost dan ook de nodige moeite.
Wij hebben genoten van ons Texaans avontuur en vonden het leuk jullie er van te laten meeproeven.